انا الانسان

انا الانسان اللى زمنه..عمال يرخص قوى تمنه
انا اللى الدنيا احزانها ...اترمت كلها فى حضنه

انا القلب اللى عاش مكسور,,مفيش فى طريقه لحظة نور
والقلب اللى كان طارح ورد..دلوقتى اصبح ارض بور

انا القلب اللى عاش موجوع..جوه عيونه بحر دموع
دمع عينى بيطرح دمع..دمعه واحده بتطفى شموع

طريقى شوك وضلمه ..وقلوب جارحه وظلمه
وحياة مليانه جرح...ويوم شمسه مغيمه

كل لحظه فرحى يموت..كل دقيقه الم بيفوت
يجرح قلبى يهد فيا...واصرخ وصرختى فى سكوت

عشت سنين ايام..فى جرح وعذاب والام
لاوصف يوم يوصفه...ولا يكفيه كلام

واقف وانا شايف..نهر جرح جارف
خلاص منا اتعودت..خلاص منش خايف

يادنيا كمان هاتى...وهدى كل حياتى
مكتوب لى اعيش مهموم..من ميلادى لحد مماتى

لو كنت يوم افرح..ووردى يوم هيطرح
اتارينى بوهم نفسى..وعلى دمع عينى تفتح

بتفوت ساعات وساعات...ودقايق مع لحظات
بحياة ملهاش ملامح..غيردمع وغير اهات

حزين وقلبى اتسجن..فى سجن حزن وشجن
وايه من تانى هشكى..م الدنيا ولا م الزمن

مر العمر بيا ودار..غير الجرح مليش دار
دلوقتى صديق عمرى..الدمع ويا مرار

فرح بفرح اهو بيبعد..ودمع بدمع بيتجدد
ولو فى يوم حلمت... فى لحظة حلمى يتبدد

تلف الدنيا ودور..دوامه تخدنى فى بحور
فى بحر الدمع انا عايم...وقلب جناحه مكسور


حياتى دى بالظبط...بحر حزين ملوش شط